Katedra i Zakład Chemii Medycznej

Rok akademicki 2018/2019

1. dr hab. Jacek Kurzepa - czwartek 9.30-11.00
2. Prof. dr hab. Krzysztof Sztanke - poniedziałek 12.30-14.00
3. dr hab. Irena Musik - środa 9.30-11.00
4. dr hab. Małgorzata Sztanke - poniedziałek 12.30-14.00
5. dr hab. Małgorzata Kiełczykowska - czwartek 13.30-15.00
6. dr Anna Boguszewska-Czubara - środa 10.30-12.00
7. dr Anna Hordyjewska - piątek 11.30-13.00
8. dr Anna Horecka - wtorek 10.00-11.30
9. dr Joanna Kocot - czwartek 14.00-15.30
10. dr Dorota Luchowska-Kocot - urlop

Na samym początku nasuwa się pytanie: „Po co pisać raport? Czy nie wystarczy wykonać doświadczenie i pokazać wynik asystentowi?”. Wykonanie doświadczenia i jego właściwa interpretacja są podstawą zaliczenia każdego ćwiczenia laboratoryjnego. Należy jednak pamiętać, iż oprócz wykonania zadania przez studenta, asystent ma obowiązek udokumentowania tego faktu. Potrzeba ta wynika chociażby z treści rozporządzenia MNiSW z dnia 9 maja 2012 w sprawie standardów kształcenia na kierunkach m.in. lekarskim oraz lekarsko-dentystycznym, które określa konkretne efekty kształcenia, jakie student musi uzyskać w trakcie nauczania, a znaczna ich ilość dotyczy zdobywania umiejętności. Aby student uzyskał określoną umiejętność musi ją osobiście wykonać. Śladem dokumentującym jej wykonanie jest np. raport. Nie jest to jedyna forma potwierdzająca nabycie umiejętności. W wielu przypadkach stosowana jest obserwacja oraz sporządzenie tzw. arkusza obserwacyjnego, jednak raport napisany w trakcie wykonywania określonego zadania (szczególnie doświadczenia laboratoryjnego) wydaje się pozostawiać najmniej wątpliwości natury „czy student rzeczywiście nabył tą umiejętność?”. Raporty są przechowywane przez cały cykl kształcenia studenta. Jak więc pisać raport? Forma preferowana w Katedrze i Zakładzie Chemii Medycznej składa się z 5 elementów. Opisując wykonywanie doświadczenia najpierw należy podać jego CEL np. wykazanie redukujących właściwości aldehydów. Następnie należy podać jaką METODĘ będzie się stosować, aby uzyskać określony cel. W przytoczonym przypadku metodą będzie próba Tromerra. Jednak w wielu sytuacjach stosowane metody nie mają nazw pochodzących od nazwisk badaczy. Wtedy piszemy: metoda kolorymetryczna, miareczkowanie, chromatografia cienkowarstwowa lub np. reakcja z węglanem amonu (przy wykrywaniu wapnia) bądź reakcja z azotanem srebra (przy wykrywaniu jonów chlorkowych). Następnie należy podać w sposób zwięzły PRZEBIEG EKSPERYMENTU – np. po połączeniu aldehydu i wodorotlenku miedzi(II), a następnie ogrzaniu powstaje ceglasty osad tlenku miedzi(I). Podanie nazw odczynników jest niezbędne szczególnie, gdy nie podaje się ich w nazwie metody. Nie ma potrzeby opisywać bardzo szczegółowo każdego kroku doświadczenia np. biorę buteleczkę z wodorotlenkiem miedzi i wlewam niewielką jego ilość do próbówki. Następnie biorę drugą buteleczkę z aldehydem i również wlewam niewielką jego ilość… Każdy przepis do ćwiczenia zawiera szczegółowy opis jego wykonania, dlatego też nie ma potrzeby przepisywania opisu wykonania doświadczenia do raportu. Sporadycznie student zostanie poproszony o umieszczenie w raporcie równania przeprowadzonej reakcji. WYNIK w przypadku metody Tromerra będzie brzmiał: zmiana zabarwienia produktów reakcji na kolor ceglasty. W przypadku miareczkowania również często wynikiem będzie zmiana barwy roztworu, a ilość zużytego titranta będzie służyła do obliczenia określonej wartości np. kwasoty soku żołądkowego lub stężenia witaminy C. W przypadku metod kolorymetrycznych wynikiem będzie konkretna liczba; zarówno uzyskana wartość absorbancji jak i obliczone na podstawie wzorca lub krzywej kalibracyjnej stężenie substancji w roztworze badanym. Podobnie wynik liczbowy będzie np. w metodzie Wohlgemutha. Ostatnim pkt. będą WNIOSKI np. dla próby Tromerra: aldehydy wykazują właściwości redukujące same utleniając się do kwasów karboksylowych. Ważne jest, aby nie mylić wyników z wnioskami, co się nierzadko zdarza nawet w poważnych opracowaniach naukowych.

Życzmy owocnych raportów!